Als Rapunzel in het sprookjesbos van Vorselaar

Tijdens de lockdown blijf ik meestal binnen en verberg ik me zoals Rapunzel voor het koninkrijk van corona. Ik ben blij dat ik in Vorselaar woon, zodat ik elke dag mijn toevlucht kan zoeken in het sprookjesbos van Vorselaar, met zijn majestueuze beuken en zijn vertrouwde lindebomen. Ik betreed het bos via een houten hek waar ook het volgend bord staat:

Elke keer houd ik mijn adem in wanneer ik dan dieper het bos inga. Ik hoor vogels, maar door de eerste groene bladeren kan ik ze niet zien. Dan kom ik in het domein van de beuken. Hun bladeren zijn zo efficiënt in het opvangen van zonlicht dat eronder niets kan groeien.

En daar zie ik het kasteel omgeven door een gracht en rhododendrons.

Ik kijk omhoog. Het valt mij op dat sommige beuken rode blaadjes hebben, terwijl andere beuken groene jonge blaadjes hebben.

Ik was deze winter niet in Vorselaar, dus ik weet niet of dat verwarde bladeren zijn die denken dat het nog herfst is. Het valt me vandaag op, want ik wandelde in de avond, waardoor het zonlicht de kleuren meer scherper maakt. Het bos ziet er anders uit. Het voelt anders aan. Meer magisch.

Op een bepaald moment, wanneer ik aan de andere kant van dit sprookjesbos was, keek ik naar oosten (denk ik) en zag deze 'moederboom'. Zo van die oude bomen waarvan je voelt dat die ook andere wezens in het bos helpen. Toevallig stonden enkele berken op zo'n manier voor de beuk alsof het een doorgang leek. Zag ik een uitnodiging?