KNIKKENDE KNIEËN LANGS HET KANAAL

Sinds de pandemie wandelen we zowat elke dag. Beernem is op dat gebied een wandelparadijs. We wonen op een viertal km van het Bulskampveld, maar ook dichterbij zitten we al na enkele minuten in het groen.

Neem nu het kanaal van Gent naar Brugge. Daarvan hebben de oevers geen geheimen meer voor ons. Ik merkte de knikkende knieën voor het eerst op toen de boom nog geen bladeren had. Het was toen 15 maart en behoorlijk koud.

Ik bewonderde het vermogen van de boom om zich op het steile talud overeind te houden en het zelfs te presteren om na de aanvankelijke knieval, toch fiks rechtop te staan en zo loodrecht door te groeien.

En er waren er nog. Sommigen deden eer wat langer over (letterlijk én figuurlijk) maar uiteindelijk kozen ze allemaal voor de loodrechte positie.

Ook aan de andere kant naar Brugge toe, in het natuurdomein vond ik een prachtig exemplaar. Kijk zelf maar en bewonder dat fantastische bochtenwerk.

Deze eik kwam uit een vertikaal gat tevoorschijn en slaagde er toch nog in om kaarsrecht naar omhoog te groeien.

Chapeau!

Onlangs wilde ik die eerste stam wel eens terugzien. Ik wist niet welke boom het was en moest dus wachten op zijn groene bladerdak om zijn soort te kennen.

Ik had het kunnen weten: het was een ESDOORN, een niet-inheemse boomsoort die zich overal kan settelen. En we ontdekten er nog. Wat te denken van dit leuk triootje bijvoorbeeld?

Zo zie je maar. Bomen vinden een knieval maken helemaal niet vernederend. Ze hanteren het principe: LIEVER BUIGEN DAN BARSTEN!